Print

[kootw]

In de druk die ik heb, de 8e, staat er een tekening van deze situatie. Harrison en Jef zitten te praten met de kist vol in het zicht . Het stukje riem dat uit de kist hangt, moeten ze duidelijk kunnen zien. Maar goed dat het gesprek hen zo bezig houdt....

Het was natuurlijk wel een gesprek dat in de avond- of nachtelijke uren plaatsvond waarbij je moet bedenken dat de verlichting van huizen waarschijnlijk niet zo goed was als wij die kennen. Een direct lichtpunt d.m.v. een olielamp op of boven een tafel of bureau is nu eenmaal wat minder goed dan halogeenspots in het plafond...

Wim

[aj]

Je hebt wel gelijk, maar het gaat mij om de tekening. Daarin zitten ze bijna op de kist.

Groeten

Anne

[aj]

Deel 35, dollardans in cannonfield,

Het begint als een detective en eindigt als een 'ouderwetse' Arendsoog met achtervolgingen, schietpartijen enzovoort. Een spannend verhaal dat lekker leest.

Opvallend:
- Arendsoog spreekt Witte Veder alleen met Boy aan. Witte Veder is de aangever, doet alles net iets minder (Arendsoog schakelt een tegenstander direct uit, Witte Veder moet wat meer moeite doen).
- Wat is het nut van het plotje dat Witte Veder later komt en dat hij ook langs Hunter gaat? Arendsoog had hem met een paar telegrammen op de hoogte kunnen houden.
- Het subplot van de bosbrand, veroorzaakt door Rick en Peter, leidt nergens naar. Het is de bedoeling dat de schurken denken dat die jongens dood zijn, dus dat ze niet meer kunnen getuigen. Eerst staat het verhaal niet in de krant, dan wel, maar dan heeft het eigenlijk geen zin meer. Aan het eind van het boek refereert Tupple er ook niet aan. Hij herkent ze wel, maar is niet verbaasd ze levend te zien. Misschien heeft hij de krant niet gelezen. 
- Tupple vindt de dood doordat hij in een afgrond valt. Dat komt volgens mij vaker voor in de serie, dat de schurk in een afgrond eindigt.
- Er wordt niet opvallend veel uitgelegd. Daardoor heeft het verhaal een vlot tempo.
- ze komen in New Orleans en in San Francisco terecht. Ik weet niet meer of ze die afstand in een realistische tijd afleggen.... Deed Witte Veder in dit boek 4 dagen over 3000 km?


Groeten

Anne

[kootw]

't Is ook een van de (weinige) verhalen waarin Arendsoog in een - voor die tijd - grote stad komt. San Francisco.

Overigens zijn het niet alleen Rick en Peter die dood moeten lijken te zijn, datzelfde geldt voor Arendsoog zelf als hij overboord wordt gewipt en dan ook ongezien weg weet te komen.

Wim

[aj]

Hij is toch wel in meer steden geweest? In dit boek in ieder geval in New Orleans.

Door straatnamen te noemen weet Paul heel knap een beeld van de stad te geven. Terwijl je weet dat hij er nooit geweest is.

En inderdaad moet Arendsoog ook dood gewaand blijven, maar ook dat mislukt vrij snel.

groeten,

Anne

[aj]

Deel 39, ...alias, Arendsoog!

Een vlot verhaal, waarin Arendsoog en Witte Veder samen met 3 gewezen soldaten achter Bleeding aangaan. Eigenlijk gebeurt er niet eens zo veel, maar er zijn wel een aantal spannende momenten, zoals wanneer Arendsoog Lighfeet van een steile helling omhoog moet krijgen. Of het eindvuurgevecht.

- Arendsoog en Witte Veder zijn zeer gelijkwaardig in dit verhaal. Dat wisselt nogal per boek.
- Mrs Stanhope en Ann worden slechts in een zin genoemd, zijn verder totaal afwezig.
- Arendsoog vertrekt wel heel makkelijk van zijn ranch om achter de drie mannen te gaan. Hij overlegt niet eens met Jim.
- Er worden nogal veel plaatsnamen genoemd, daardoor krijg je een goede indruk van de tocht. Als lezer ga je niet controleren of het klopt of die plaatsjes ook echt bestaan of de juiste ligging hebben.........
- Het landschap dat beschreven wordt, zou de grand canyon en omgeving kunnen zijn, maar het wordt niet zo genoemd. Om in Colorado te komen, moeten ze bijna heel Arizona door. Je krijgt de indruk dat dat niet zo is. Of via New Mexico gaan, maar dat wordt niet genoemd.

Groeten

Anne

[aj]

Deel 36, Geen alibi voor Arendsoog.

Een spannend verhaal, waar je vanaf hoofdstuk 1 inzit. Het blijft tot het eind lekker onduidelijk of Arendsoog zijn onschuld kan bewijzen.

- Witte Veder krijgt de kans om goed uit de verf te komen. Hij gaat alleen op pad, neemt initiatief en slaat schurken neer.
- Arendsoog vertrekt zonder zadel met Lightfeet, na zijn ontsnapping. Maar kort daarna heeft hij er toch een, zonder dat duidelijk waar hij het vandaan heeft gehaald. Hij pakt in ieder geval zijn kijker uit een zadeltas.
- Geen overbodige uitleg in dit boek, daardoor zit er een goed tempo in.
- wel een overbodig plotje aan het eind; Pablo die wil bewijzen dat hij wel een man is.

Ik vind dit een van de toppers van de serie.

Groeten

Anne

[kootw]

Geen alibi is inderdaad een goed verhaal, maar deel 12 heeft-ie in de beste Arendsoogverkiezing toch niet kunnen verslaan 

Wim

[aj]

Deel 23, Arendsoog en de stad van de verdwenen cowboys,

- Een spannend verhaal. Ik vond vooral het begin erg goed geschreven. Het was bijna jammer dat Arendsoog en Witte Veder er bij kwamen. 'De avonturen van Carlos en Pablo op de Rio Grande' lijkt me ook leuk om te lezen .
 
- Paul blijft in dit boek nog heel dicht bij de schrijfstijl van zijn vader. Inclusief de religieuze uitspraken van Arendsoog.

- Als ze in het kantoor van de sheriff wachten op de sheriff, gaat Arendsoog in de luie stoel zitten en Witte Veder op een houten bank.

- Jammer, jammer dat Paul Arendsoog niet aan Benita koppelt. Weken bij elkaar en er gebeurt dus niks...
(Paul deed dat bewust niet, want dan zou Arendsoog geregeld naar Mexico moeten om Benita te bezoeken. Maar waarom niet de hele familie naar Arizona laten verhuizen? In plaats daarvan laat Paul de familie nooit meer voorkomen in de serie. Net zoals de Anstons..)

Groeten

Anne

[aj]

Deel 31, Arendsoog en de vloek van Arbaz

Een spannend verhaal, goed tempo, dat leest lekker door.

- Leuk om Arendsoog een jeugdvriend, John Norman, te geven

- een grote rol voor Lightfeet. Er wordt veel 'tijd' aan hem besteed.

- Toeval?: de film Goldfinger, James Bond, kwam uit in 1964 en dit boek in 1965...

- volgens mij is er in een ander deel, nog een schurk met een 'kleur'ziekte. Maar dan met rood.

- Arendsoog en Witte Veder zijn erg gelijkwaardig in dit boek. En Recio als een tweede Witte Veder.

- Arendsoog is geen zware roker, toch? Twee sigaretten in meer dan een uur.

- De jonge farmer en zijn vrouw zijn toch aardig aanwezig in het verhaal, maar blijven naamloos.

- In hun jeugd stal John Norman geregeld taart en koekjes en Arendsoog kreeg er de schuld van.

- Mrs Stanhope werd door John eens vastgebonden op een stoel tijdens een spel met Arendsoog en ze bleef twee uur zitten.

Groeten

Anne

[aj]

Deel 37, Arendsoog zet een val

Een interessant verhaal met een aantal spannende twists erin.

- De titel dekt niet helemaal de lading. De val komt pas in de laatste hoofdstukken aan de orde. En zo bijzonder is de val nou ook weer niet. En lang van te voren uitgedacht helemaal niet.

- Een van de weinige keren dat er iets over de verwondingen van A en WV gezegd wordt. A voelt zelfs twee losse voortanden. Die zullen dan wel weer vanzelf vast gaan zitten......

- Ann en Mrs Stanhope komen in dit verhaal niet voor.

- A en WV doen er een week over om te paard van LA naar SF te reizen. Lijkt me een realistische inschatting.

- Eerste keer in SF is een paar jaar geleden (deel 35).

- Eerste en laatste keer dat Chinezen een grotere rol spelen in een van de verhalen?

- Het verhaal moet zich voor 1873 afspelen, want toen reed de eerste cablecar in San Francisco en die komt in het verhaal niet voor.

Groeten

Anne

ps Nu ik zelf in San Fransisco ben geweest, was ik nieuwsgierig naar hoe correct Paul was in de naamgeving van de straten. Het blijkt helemaal niet te kloppen. Hij heeft ze, denk ik, allemaal zelf verzonnen. Hij staat geheel in zijn goed recht, natuurlijk. Hij is in ieder geval consequent: hij gebruikt dezelfde straatnamen als in deel 35.
Het stratenplan van SF is recht toe, recht aan. De straten lopen loodrecht op en evenwijdig aan elkaar (zoals in de meeste steden in de USA). Wellicht waren er 150 jaar geleden nauwe steegjes en straatjes in Chinatown, maar ze liepen niet kronkelig oid.
Hij wist in ieder geval wel dat er een Chinatown was. Maar hij wist niet hoe steil de straten in San Francisco kunnen zijn. Vooral in Chinatown. De straten zijn ook erg lang.
Maar wellicht zat Chinatown 150 jaar geleden op een andere plek....

[aj]

Deel 24, Een hinderlaag voor Arendsoog

Een aardig vlot verhaal, waarin het redelijk lang duurt voordat het duidelijk wordt waarom Warson doet wat hij doet.

- De Stanhopes kunnen lastig huishoudelijk personeel houden; er is opeens sprake van een Mexicaans kookstertje, Perdita. Die komt volgens mij nooit meer terug in de boeken.

- Arendsoog is hier weer tot veel in staat; zelfs met cowboylaarzen tegen een bergwand opklimmen. De situatie op die bergwand vond ik erg vaag. Ik kon me niet voorstellen hoe hij onder het plateau zat. En daarna met een man over zijn schouders de berg verder op klimmen....

- De rol van Ann is lekker groot. Die van Witte Veder ook. Zijn rol is erg wisselend per boek, soms groot, meestal ondersteunend.

- Paul vermeldt bijna in elk boek dat Witte Veder en Arendsoog elkaars gedachten weten. in dit boek wel een stuk of twee/ drie keer.

- De uiteindelijke hinderlaag is van erg korte duur en zit pas aan het eind.

-  Er staan aardig wat vooruitwijzigingen in dit boek. Dat heeft hij overgenomen van Jan. Voor de jeugdige lezer wel fijn, denk ik. Dan weet je al dat er iets staat te gebeuren.

- Paul heeft in dit boek al veel meer zijn eigen stijl gevonden.

-  Het landschap wordt mooi beschreven. Maar om in Colorado te komen, moet je bijna hele staat door en kom je langs de canyons. Maar die worden niet genoemd. Het snelst zou via New Mexico zijn.

Groeten

Anne

[eagle-eye]

Deel 24, Een hinderlaag voor Arendsoog

- De uiteindelijke hinderlaag is van erg korte duur en zit pas aan het eind.

Deel 37, Arendsoog zet een val

- De titel dekt niet helemaal de lading. De val komt pas in de laatste hoofdstukken aan de orde.

Viel me op;)

Deel 24, Een hinderlaag voor Arendsoog

- Paul vermeldt bijna in elk boek dat Witte Veder en Arendsoog elkaars gedachten weten. in dit boek wel een stuk of twee/ drie keer.

Doet me denken aan Winnetou en Old Shatterhad 'twee lichamen, een ziel'. Zij denken en doen ook vrijwel altijd hetzelfde. (bloedbroeders)

[aj]

Deel 22, De strijd om de Sam Peonybridge

Een leuk verhaal, waarin Arendsoog en Witte Veder meer de detective zijn, dan 'super'helden.

- Ze worden in dit boek niet zelf gevangen genomen. Of ernstig in elkaar geslagen.

- Niet helemaal geloofwaardig: het duurt erg lang voordat men in Hourglass verzint dat het wel eens de inwoners van Fallon zouden kunnen zijn die de brug sabboteren. Arendsoog bedenkt dat natuurlijk bijna direct.

- Dit deel is , vind ik, helemaal in Paul zijn stijl geschreven. Terwijl hij deel 23 weer meer in de stijl van zijn vader geschreven heeft. Het was duidelijk zoeken voor hem in het begin.

- typisch voor de tijdsgeest: tot twee keer toe wordt er gezegd dat huilen niet voor mannen is.

- Pas ergens halverwege blijkt dat Hourglass en Fallon in California liggen.

Groeten

Anne

[aj]

Deel 40, De sheriff van Wurding.

Een spannend verhaal, waarbij het weer lekker lang duurt voordat je weet wat er aan de hand is.

- Geen vooruitblikken ('als onze vriend geweten had wat er achter hem gebeurd was' enz...) Ik vind dat prettiger lezen, zonder al die vooruitwijzingen.
- Het wordt niet duidelijk gemaakt waarom Arendsoog en Witte Veder in de buurt van Wurding zijn.
- Een van de weinige keren, misschien wel enige keer, dat Arendsoog voor het eten zorgt.
- Leuk dat Mother Jane zo'n grote rol heeft. Helaas wel een moederlijk type..
- Devil Jim is een soort Robin Hood
- en Hemony/Malony kwam toevallig langs toen het dorp een sheriff nodig had. En hij werd zomaar aangenomen, zonder dat men navraag deed? Dat is wel heel naïef!
Een sheriff wordt toch gekozen?
- Geweldig hoe Witte Veder zichzelf weet te redden.

Dit deel is ook een topper

Groeten

Anne