Print

[eagle-eye]

En ik vermoed dat ze de (eigen) boeken vaak niet terug lazen.

Even een off-topic vraag: doen schrijvers dit sowieso vaak? W.F. Hermans bijvoorbeeld herschreef constant zijn boeken voor zover ik weet, maar ik kan me voorstellen dat je je eigen tekst op een bepaalde manier te goed kent en daardoor 'zat' wordt... Zoiets heb ik nl. wel als ik voor een bepaald vak een tekst/verslag moet maken, op een gegeven moment staar je je dan ook blind op je eigen tekst.

Misschien dat iemand hier wat van weet of een leuke anekdote erbij heeft

Groeten,
eagle-eye

[aj]

Even een off-topic vraag: doen schrijvers dit sowieso vaak? W.F. Hermans bijvoorbeeld herschreef constant zijn boeken voor zover ik weet, maar ik kan me voorstellen dat je je eigen tekst op een bepaalde manier te goed kent en daardoor 'zat' wordt... Zoiets heb ik nl. wel als ik voor een bepaald vak een tekst/verslag moet maken, op een gegeven moment staar je je dan ook blind op je eigen tekst.

Misschien dat iemand hier wat van weet of een leuke anekdote erbij heeft

Groeten,
eagle-eye

Geen leuke anekdote, helaas.
Maar ik weet dat je je zeker blind kunt staren op je eigen teksten. Dat heb ik met de verhalen die ik hier gepost heb. Als ik ze terug lees, schrik ik soms van de fouten die er nog inzitten. En dan heb ik ze toch heel vaak terug gelezen en herschreven.

Dat zou bij Paul en Jan ook het geval kunnen zijn.

Groeten

Anne

[Paul]

Om de een of ander reden - niet dat ik weinig kijk ;-) zie ik de recentste reactie op dit topic over herlezen door auteurs nu pas.

Nou ben ik geen auteur maar ik kan wel vertellen dat tekstblindheid ook voor vertalers geldt. In mijn eerste vertaling, Biggles en zijn basis kwamen 2 personages voor. Vriendjes van James - zoals Biggles in zijn jeugd nog heette: Habu Din en Sula Dowla.  Ergens had ik daar Huba Dowla van gemaakt. En dat zag ik pas bij de allerlaatste correctie voor de drukproef.

Groeten,

Paul

[Jacq1967]

Ooit las ik dat je ongeveer 10 procent van de fouten niet ziet. En als je opnieuw kijkt, zie je weer 10 procent niet. Het wordt dus wel steeds minder. Of het waar is, weet ik niet.

[Jacq1967]

Nou ben ik geen auteur maar ik kan wel vertellen dat tekstblindheid ook voor vertalers geldt. In mijn eerste vertaling, Biggles en zijn basis kwamen 2 personages voor. Vriendjes van James - zoals Biggles in zijn jeugd nog heette: Habu Din en Sula Dowla.  Ergens had ik daar Huba Dowla van gemaakt. En dat zag ik pas bij de allerlaatste correctie voor de drukproef.

Haha, dat is echt op de valreep. Herkenbaar. Ik schrijf zelf niet veel, maar ontwerp wel. Dan kun je net zo blind worden voor fouten als je lang met iets bezig bent geweest. Soms gaat er iets naar de drukker en controleer ik voor de allerlaatste keer. Meer uit bijgelovigheid dan dat ik denk dat het nodig is. Als ik dan toch nog iets zie, krijg ik het wel even warm..

[aj]

Deel 54, Arendsoog ...vogelvrij

Een leuk verhaal waarin je op het verkeerde been gezet wordt. Daardoor blijft het spannend.

- Het verhaal wordt behoorlijk gedetailleerd verteld, soms te, maar gelukkig passen de details meestal goed in het verhaal en houdt het het tempo niet op.

- Arendsoog is in dit deel duidelijk een detective, hij doet zelfs een soort forensisch onderzoek.

- Witte Veder heeft een leuke rol en neemt aardig wat initiatief.

- Een nogal vreemde vergelijking: Witte Veder beweegt snel en geruisloos, net zoals een kakkerlak, die daar om bekend staat  .
Ten eerste vind ik het raar dat Witte Veder met een kakkerlak vergeleken wordt (al zal het aardig bedoeld zijn) en ten tweede; heel veel insecten bewegen zich snel en geruisloos.

- Paul heeft de neiging om, zeker na deel 45, zijn verhalen te vullen met -soms niet ter zaken doende- feiten. Zoals ik al eerder ergens heb genoemd; Paul was meer een schoolmeester als schrijver dan zijn vader.

- Aan het eind moeten aardig wat losse eindjes aan elkaar geknoopt worden. Davis wordt er opeens bij gehaald als corrupte ambtenaar. Dat was wat onverwacht. De boef eindigt in een afgrond en wordt de ander door een medeboef 'per ongeluk' doodgeschoten.
Het wordt wel duidelijk dat Woodruff gek is, maar wat een omslachtige omwegen gebruikt hij om te zorgen dat hij de aandacht van A en WV krijgt. 
En er wordt helemaal niks met het bewapenen van de Indianen gedaan. Aan het eind wordt er ook niet meer op terug gekomen.

- Een deel van de wapens is voor een gekke kolonel in Mexico. Is dat Woodruff of is dat een plotlijntje dat ook niet uitgewerkt wordt?

- Dit boek speelt zich kort na deel 50 af, want daar wordt naar terug verwezen. Dus de president van deel 50 zou toch de opvolger van Lincoln geweest kunnen zijn, want het gaat in het eerste hoofdstuk uitgebreid over de burgeroorlog en dat het een aantal jaar geleden is.

- Arendsoog, vriend der indianen is een thema dat al door Jan eigenlijk zelden gebruikt wordt. Paul doet het in dit boek een beetje, maar dat is het.
Via sheriff Grisley laat Paul zijn verontwaardiging over de behandeling van de indianen blijken en wordt duidelijk dat Arendsoog goed met ze op kan schieten, maar verder kom je niets te weten over de band van Arendsoog met de indianen. Witte Veder bezoekt wel eens zijn stam, maar Arendsoog gaat nooit mee.
Dus wanneer gaat hij dan op bezoek bij de indianen? Doet hij geregeld een toer langs verschillende stammen of is het alleen de stam van Witte Veder? Probeert hij ze te helpen als hij in de reservaten komt? Geeft hij ze werk op zijn ranch? Waaruit blijkt dat hij goed met ze kan opschieten?
Jammer dat de indianen in het algemeen eigenlijk niet uit de verf komen in de serie.

- Mrs Stanhope en Ann komen niet voor in dit deel, worden zelfs niet genoemd.

( een totaal overbodig 'onderzoekje': ik ben nagegaan hoe vaak mrs. Stanhope en Ann, als vaste personages, niet voorkomen in een deel. Bij Jan is dat 1x, namelijk deel 9. Bij Paul is dat 10x, namelijk 37, 40, 42, 44, 45, 54, 56, 61, 62, 63.
Jim de voorman, ook een vast personage, komt 21 x niet voor in de de delen. Twee keer niet bij Jan, deel 3 en 8. Bij Paul dus 19x niet: 22, 23 en 25, 37 t/m 45, 49, 55 t/m 57, 60, 61 en 63.
Met aanwezig bedoel ik genoemd en/of meedoen in het verhaal).

Groeten

Anne

[aj]

Deel 57, Arizona- Arendsoog.

Een goed verhaal, waarvan je weet dat de bende van Duke de karavaan van Jaime zal tegenkomen, maar het blijft toch spannend.

- In mijn ebook versie werd Duke als 'Duke' geschreven. Dat stoorde me een beetje. Sowieso worden aardig wat woorden tussen ' ' gezet.

- Het eerste hoofdstuk is een origineel begin (in deel 62 zal Paul zo'n begin nog eens gebruiken).
Ik vroeg me wel af of de doelgroep, lezers van 10-16 jaar,  zich zullen identificeren met een man van 34, over wie het gaat, want ze worden direct aangesproken: 'stel je voor dat je...'
Hoewel origineel, vond ik het niet echt iets toevoegen aan het verhaal. Al laat Paul wel zien dat hij inderdaad veel kennis heeft over de periode waarin het boek zich afspeelt en de toenmalige gebruiken.
Je komt meer te weten over Jaime zijn familiegeschiedenis dan in 63 delen over die van Arendsoog.
En welke van de twee familiegeschiedenissen van Arendsoog is waar? ( persoonlijk vind ik die van Jan de ware, want hij heeft de serie verzonnen.)
Daarbij is de rol van Don Jaime veel kleiner dan je na zo'n uitgebreide introductie zou mogen verwachten.

- Arendsoog is een paar jaar jonger dan de 34- jarige Jaime. Is Arendsoog dan 30?

- Arendsoog heeft erg veel emoties en gedachtes in dit boek. Hij heeft zelfs kritiek op Witte Veder, weliswaar alleen in gedachten. Witte Veder krijgt ook emoties mee, maar minder.

- Arendsoog heeft een bloedneus na een gevecht. En aan Witte Veder is te zien dat hij door Duke geslagen is. Al schijnt het behalve Arendsoog verder niemand op te vallen.

- Duke komt vreselijk aan zijn einde: vertrapt door een kudde koeien.

- Arendsoog trekt een laars uit om de hak te gebruiken als een hamer om een raam in te slaan (als ze gaan ontsnappen uit de ranch). Hij trekt de laars daarna niet meer aan.

- De eerst helft van het verhaal heeft een hoog tempo en zit goed in elkaar. Vanaf het moment dat WV en A Globe verlaten, zakt het verhaal behoorlijk in en wordt er weer erg veel uitgelegd.
Bijvoorbeeld hoe het eruit ziet als een kudde koeien tegelijk door een smalle doorgang willen; dit wordt uitgelegd aan de hand van een beschrijving van erwtjes die door een trechter vallen.


- Het stadje Globe bestond al in de 19e eeuw. Maar vanaf 1876, dus zou dit verhaal zich daarna moet afspelen.

- Ik heb niet opgezocht of het klopt, maar de route wordt behoorlijk gedetailleerd uitgelegd. In theorie zou je die op een goede kaart van Arizona dus moeten kunnen volgen.

- Het komt in alle boeken voor, maar hier viel het me op: het vele gebruik van spreekwoorden en gezegdes.

- Een stopwoordje van Paul: 'Enfin'. Als je er oplet, komt het vrij vaak voor in zijn boeken. Paul schreef waarschijnlijk ook, net zoals Jan, zoals hij sprak.

Groeten

Anne

[Jacq1967]

Dank je wel, Anne, altijd leuk te lezen!
Veel dingen (niet speciaal deze keer, maar gewoon in al je besprekingen) wist ik niet of waren me nog niet opgevallen. We hoeven het niet overal over eens te zijn : ) maar ik vind het erg leuk om even anders tegen een boek aan te kijken. Het is vast veel werk, ik lees het graag!

[aj]

Bedankt!

Het valt mee, het werk, hoor. Terwijl ik lees, let ik speciaal op de zaken die tegenstrijdig zijn, niet lijken te kloppen, of anders opvallen. Soms lees ik een stuk terug en dan blijkt dat het wel beschreven staat, dus kan ik dat schrappen.

Wees het alsjeblieft niet met me eens!  Wat ik opschrijf is geheel mijn mening.

Waar ben je het bijvoorbeeld niet mee eens?

Groeten

Anne

[Jacq1967]

Dat gebeurt niet vaak, dat iemand vraagt om het niet eens te zijn. Maar het was meer in het algemeen bedoeld, over al je besprekingen.

Over het veelvuldige gebruik van 'enfin' ben ik het bijvoorbeeld wel met je eens. Mijn dochter kan dat niet uitspreken, we hebben er veel lol mee gehad, vooral omdat het echt vaak gebruikt wordt.

Wat ik zelf vreemd vind in Arizona-Arendsoog is de manier waarop uitgelegd wordt hoe je "Jaime" moet uitspreken. Daar had Paul beter kunnen kiezen voor de uitspraak tussen haakjes dan iemand het laten vertellen, want dat werkt niet zo als je praat:
"Nog één ding", ging Don Jaime dan verder, "Als we elkaar bij de voornaam gaan noemen, dan wel graag goed! Dus niet "Jaaime" of op zijn Amerikaans "Jimmy", maar echt op zijn Spaans, waarbij de "J" als een "G" wordt uitgesproken..."
Don Jaime zal toch wel gezegd hebben: Hallo, ik ben Jaime (Gaaime). Dan gaat hij toch niet uitleggen hoe je het uitspreekt?

En het idee van de bijnaam Arizona-Arendsoog, dat komt ook al voor in Schoten om middernacht.

Ik zou het boek weer moeten lezen om te zien of we het eens zijn. Het gevoel dat ik bij dit deel heb, is dat het soms erg leuk is en soms echt niet. Er is iets met die grot aan het eind, maar wat het is schiet me zo niet te binnen.

Misschien moeten we eens een boompje opzetten over deel 50. Daarover zijn we het zeker níét eens : ))

[aj]

Ik hoop op meer discussie, en dat werkt het beste als je het niet eens bent, toch?

Het grootste probleem met de latere boeken van Paul heb ik met zijn gedetailleerde uitleg. Precies zoals je aangeeft hoe hij de uitspraak van Jaime uitlegt. Hij is daar wat in doorgeslagen.
Misschien kreeg hij vragen/opmerkingen van lezers dat ze er niks van begrepen?
De dialogen zijn af en toe inderdaad niet realistisch.

Ik vind het jammer van die details, want het laat zo weinig voor de verbeelding over. Wat ik een van de sterkste punten van de serie vind.

En deel 50? Bij de barbecue?

Groeten

Anne

[aj]

Ik zou het boek weer moeten lezen om te zien of we het eens zijn. Het gevoel dat ik bij dit deel heb, is dat het soms erg leuk is en soms echt niet. Er is iets met die grot aan het eind, maar wat het is schiet me zo niet te binnen.

De doorgang is erg nauw, dus er snel inkomen kan niet, maar gebeurt wel.
Als de bende van Duke te dichtbij de ingang komt, gaat WV liggen schreeuwen als een bergleeuw/poema. Arendsoog gaat dan uitgebreid staan uitleggen waarom een poema zo niet schreeuwt en waarom men denkt van wel.
Het is voor de lezers een aardige anekdote, maar in het verhaal is het nogal vreemd om het op dat moment te gaan vertellen.
Verder heb ik er wat over heen gelezen, want het boeide me niet zo.

Groeten

Anne

[aj]

Deel 60, Arendsoog en de grote grondroof,

Een aardig verhaal, waarbij A en WV het roven van de grond natuurlijk stoppen.

- Leuk inkijkje in het leven op de S-ranch aan het begin.

- Er heeft inderdaad een donkere man een kleine, maar cruciale, rol in dit verhaal.

- Dat district Dorwan is overgeslagen omdat A en WV daar wonen, vond ik niet helemaal plausibel. Je zou denken dat Arendsoog juist dan nieuwsgierig zou worden naar de reden waarom niet. Maar Tom kent Arendsoog blijkbaar aardig goed, want hij weet dat A zich er niet mee zal bemoeien als het hem niet zelf raakt.. .

- Arendsoog ziet niet dat een man van 30/32 geen zoon van rond de 20 kan hebben. Dat vond ik vreemd. Arendsoog komt daardoor wat onnozel over. Witte Veder snapt het wel meteen en wijst A erop. Dat maakt  WV slimmer.
Ik vind A sowieso niet echt intelligent overkomen in dit boek. Bijvoorbeeld dat hij niet bedenkt dat als hij schoten over een bepaalde afstand kan horen, anderen ook de schoten van een dezelfde afstand, maar dan de andere kant op, kunnen horen. Gelukkig dat Lightfeet er is.
In de latere boeken komt Arendsoog net iets te vaak,  naar mijn mening, niet echt intelligent over. Zijn medestanders lossen het probleem eigenlijk voor hem op.
Reageerde Paul op deze manier op de kritiek dat Witte Veder niet slim genoeg over kwam? Door Arendsoog dommer te maken?

- Voor een klooster dat bij de haciënda hoort, ligt het best ver weg. Op een afstand van ongeveer 4-6 uur rijden per paard.

- Ik heb niet bijgehouden wanneer Arendsoog stopt met 'boy' zeggen tegen Witte Veder. In dit boek noemt hij hem 'joh'. Paul heeft wellicht begrepen (of toegegeven aan de kritiek) dat boy echt niet meer kon. Maar hij heeft blijkbaar ook geen beter alternatief kunnen verzinnen dan het ouwelijke 'joh'.

(Ik bedacht later dat de reden ook zou kunnen zijn, dat het toch raar staat om Arendsoog WV opeens een andere koosnaam te laten geven. Bijvoorbeeld Wit of Veer. Door consequent en lang boy te gebruiken, zat Paul er eigenlijk aan vast. Net zoals hij vond dat hij Witte Veder niet opeens goed Nederlands kon laten praten. Daar zat hij ook aan vast.)

- In zijn boeken vanaf ongeveer deel 45 geeft Paul vooral A heel veel meer emoties en gedachtes mee. Heeft hij hier ook toegegeven aan de kritiek? A en WV zouden te veel eendimensionaal zijn. Dat vind ik wel meevallen.
In dit boek worstelt Arendsoog opeens met zijn bekend zijn, hoe hij er mee om moet gaan.
Waarom pas in deel 60? Dat komt niet logisch over. Zeker niet als je al vanaf je 16e bezig bent. Maar misschien heeft-ie zijn midlifecrisis? In die tijd in het westen werd men gemiddeld maar een jaar of 40.
Daarbij vind ik dat de emoties en gedachtes soms niet goed gedoseerd worden. Arendsoog komt af en toe als een zeurpiet over. Soms dom en naïef. Te vaak kribbig en kortaf. Menselijker, dat wel.


Groeten

Anne

Ps op deel 45, 53 en Arendsoog extra na, want ik heb geen zin om de korte verhalen ook nog eens te bespreken, heb ik alle boeken besproken. Missie geslaagd!
Ik hoop wel dat anderen ook eens wat over de boeken melden. Ik weet zeker dat ik heel veel opvallende details over het hoofd heb gezien...

[rudideventer]