Alsof ik nu tegen mezelf zit te praten, maar goed.
Vorige week met Kiki een briljant Arendsoog-moment gehad. Kiki en ik proberen aan een vriendin van haar uit te leggen waarom Arendsoog zo leuk is. We vertelden van mijn fanfictionverhaal en hoe je dat voor eigen doeleinden kan aanwenden. Het enige dat we kregen waren onbegrijpende blikken. Dus Kiki grijpt twee boeken van de plank om te laten zien. Het vriendinnetje opent er één en leest op die pagina een willekeurige zin voor:
'Kijk eens wat een kaliber, boy!'
We hebben letterlijk gegild van het lachen; tranen liepen over onze wangen en dat arme vriendinnetje zat ons aan te kijken of we niet goed geworden waren.
