Deel 62, Lighfeet ontvoerd!
Ik was benieuwd naar dit boek. Ik heb het vroeger nooit gelezen. Ik vroeg me af hoe het zou gebeuren, want het is een vaak herhaald feit dat Lightfeet nooit met vreemden meegaat.
Het is een aardig verhaal. Af en toe spannend, maar net iets te vaak een herhaling van zetten.
-Lightfeet wordt vergiftigd, daardoor is het slagen van de ontvoering geheel acceptabel.
- De emoties van Arendsoog als reactie op het verlies van zijn paard en de reactie van Witte Veder zijn mooi en goed beschreven. Hun vriendschap staat als een huis. Ook de relatie van A met Lightfeet wordt mooi beschreven.
Ze raken elkaar ook anders aan. In eerdere boeken geven ze elkaar een stevige hand of een kneep in de schouders als ze blij zijn elkaar te zien. In dit deel leggen ze een arm om de schouders.
- Ik vind het dat Paul in zijn latere boeken, ruwweg vanaf deel 45, steeds meer schoolmeesterachtig wordt. In dit boek ook. Hij legt zo veel uit. Bijvoorbeeld:Waar de zon op komt, hoe curare werkt, hoe de verbinding tussen 2 wagons er uitziet (met een verhelderende illustratie, voor als je het nog niet duidelijk vond), waarom Witte Veder op een bepaalde plek naar sporen zoekt (door uitvoerig uit te leggen waarom hij niet op de andere plekken hoeft te zoeken). Het is geen dik boek, zonder de diverse gedetailleerde uitleggen zou het nog dunner zijn, maar het houdt het verhaal op. Ik ga er dan over heen lezen.
- Wat Paul ook vaker heeft gedaan: Hij beschrijft het leven van een van de nevenkarakters, of een plaats waar ze heen gaan, uit het boek tot in bijna de kleinste details.
In dit deel is het eerste hoofdstuk een uitgebreide biografie van het leven van Robert, lord Branburry. Maar het heeft totaal geen toegevoegde waarde voor de rest van het verhaal. Robert dient als gastheer, zijn ranch als toevluchtsoord, hij verkoopt zijn fokstieren (en de reden waarom beslaat ongeveer een bladzijde of drie). Door die uitgebreide beschrijving van zijn leven, verwacht je dat hij veel meer in het verhaal zou voorkomen. Dat is absoluut niet zo.
We komen in dit deel meer over Robert Branburry te weten dan in 63 delen over Witte veder!
Bij mij komt het over alsof Paul op deze manier wellicht nadacht over andere boeken die hij zou kunnen schrijven. In dit geval: 'De lotgevallen van een Engelse stierenfokker in Kansas.'
-Mrs Stanhope en Ann zijn geheel afwezig in dit boek.
- Als WV A ondersteunt nadat Lightfeet ontvoerd is, noemt hij hem Arendsoog. Robert reageert daarop verbaasd. Dan zegt WV: " Bob heet Bob Stanhope..." Ik neem aan dat ze zich wel voorgesteld hebben met achternaam erbij.
-Als Henry, de oudste zoon van Robert, vastgebonden achtergelaten is, hoort hij op een gegeven moment een stem. Hij hoort WV praten. Hij herkent de stem als van een Indiaan, niet specifiek WV. Dus alle Indianen spreken slecht Engels? Of WV was de eerste Indiaan die hij ontmoet heeft...
- Wat losse eindjes: Een van de tijdelijke cowboys heeft de boel verraden, blijkt opeens aan het eind (dit komt precies zo in deel 2 voor). En hoe hangman Hank ontsnapt is, wordt niet duidelijk gemaakt.
- Net iets te vaak, naar mijn zin, wordt gemeld dat Arendsoog geen rekening gehouden heeft met.. Of als hij geweten had dat... Hij is in dit verhaal emotioneel wat in de war, maar toch.
- Het einde van hangman Hank lijkt heel erg op het einde van el Lobo van deel 15. Ook daar is het niet duidelijk wie het fatale schot geleverd heeft.
- Een 'nette' oplossing voor een 'onmogelijke' situatie: Paul beschrijft een scene waarin de kist met Lightfeet op een treinstel moet komen te staan. A ziet dit terwijl hij er naar toe gaat. Dan wordt beschreven dat het een heel moeilijk karwei is vanwege de grootte van de kist en de hoek enz. Dan komt A achter een bergtop of iets dergelijks en als hij daar voorbij is staat de kist op het treinstel! Zonder dat er uitgelegd wordt hoe het er op gekomen is......(een beetje onPauls, eigenlijk.
).
- Arendsoog zegt in dit deel dat je echte vrienden maar een keer in je leven ontmoet en hij heeft het over Robert Branburry.
En al die andere vrienden in alle andere delen die hij gemaakt heeft? Denk aan Grisley, John Newland, de Anstonfamilie, Carlos en Benita, Don Rafael, don Jaime (die beschouwt A en WV zelfs als broers!) enzovoort....in die delen wordt ook gezegd dat Arendsoog goede vrienden met ze is geworden.
Daardoor komt die opmerking misplaatst over.
Ik denk dat Arendsoog een sentimenteel moment had.
Witte Veder is natuurlijk zijn allerbeste vriend voor het leven, that goes without saying.
Groeten
Anne
Auteur
Topic: Boeken van P. Nowee : deel 41 t.e.m. deel 63 + de Extra (gelezen 74405 keer)