Print

[aj]

Deel 28, Arendsoog en de Missisisppiduivels,

Een spannend en vlot verhaal. Is een topper.

- Een stukje dat ik niet logisch vond. A en WV liggen onder de veranda de duivels af te luisteren. Dan moeten een aantal rebellen hen opsporen. Die gaan naar de stalhouderij, want daar zijn ze voor het laatst gezien. Waarom gaan A en WV ook naar de stalhouderij?  Niemand wist dat ze onder de veranda lagen en Lightfeet laat zich niet zo maar meenemen. Ze hadden rustig kunnen blijven liggen, tot de rebellen genoeg van het zoeken hadden. Maar ja, dan had Lightfeet niet kunnen laten zien hoe snel hij is.

- Arendsoog denkt niet na over wachtposten als hij aan het begin in het bos terecht komt. Tikje naïef  . Maar gelukkig is Witte Veder de redder in nood

- Weer een erg dikke slechterik, die gruwelijk aan zijn eind komt.

- Leuk dat er een jonge, knappe vrouw een grote rol heeft.

- Is het huisje dat ze huren zo klein, dat de bedden in de woonkamer staan? Op een gegeven moment gaan ze er niet meer heen.

- De moeder van kolonel Hampston is een negerin. Dat moet aan hem te zien zijn, maar dat wordt nergens genoemd. (Ik ken kinderen met een donkere vader en blanke moeder, en dat is echt heel duidelijk te zien, zowel het blanke als het donkere deel.) Arendsoog zou dus verbaasd moeten zijn over het uiterlijk van de man.


Groeten

Anne

[Jurgen Rinkel]

- De moeder van kolonel Hampston is een negerin. Dat moet aan hem te zien zijn, maar dat wordt nergens genoemd. (Ik ken kinderen met een donkere vader en blanke moeder, en dat is echt heel duidelijk te zien, zowel het blanke als het donkere deel.) Arendsoog zou dus verbaasd moeten zijn over het uiterlijk van de man.

Dat hoeft niet per se. Hoewel de kans daarop klein is, kan een kind uit een gemengde relatie wel degelijk (veel) meer op een een van beide ouders lijken. Dat heeft te maken met hoe 'donkere' eigenschappen in de genen vastliggen.
In Zuid-Afrika gebeurde het zowel voor als tijdens de apartheid wel eens dat iemand met gemengde ouders, voor blank door kon gaan. Zo iemand kan dan wel weer drager zijn van 'donkere' eigenschappen, waardoor zijn of haar kinderen juist weer sterk gekleurd konden zijn. Met alle gevolgen van dien.

Groeten,
Jurgen

[aj]

Zonder een discussie over erfelijkheidsleer te beginnen.

Ik ken ook donkere mensen die er blank uitzien, maar toch zie je dat ze niet volledig blank zijn.

In ieder geval, Paul is zo wijs geweest om werkelijk niks over het uiterlijk van de kolonel te zeggen....

Groeten

Anne

[aj]

Deel 36, Geen alibi voor Arendsoog

Besproken door ? op de site mpobooks.nl

Voor velen heeft de naam Arendsoog nog steeds een bekende klank, zo ook voor mij. Karl May had zijn Old Shatterhand en Winnetou, en vader en zoon Nowee het duo Arendsoog en Witte Veder. Tot voor kort kende ik het laatste tweetal alleen van naam: mijn moeder verslond deze boeken in haar jeugd. Onlangs kreeg ik een stapeltje "Arendsogen" in handen en kon de echte kennismaking beginnen. Zoals de titel al doet vermoeden heeft Geen alibi voor Arendsoog raakvlakken met de detective, hoewel dit boek voornamelijk een avontuurlijke western voor de jeugd is.
Bob Stanhope, de officiële naam van Arendsoog, komt in de problemen. Kort nadat hij bij de bank in het stadje Dorwan een cheque van 57.340 dollar heeft geïnd, wordt hij door Grisley, een vriend én de sheriff van het stadje, aangehouden op verdenking van moord. Drie getuigen verklaren dat Arendsoog de laatste was die het bankgebouw betrad en vervolgens verliet. De eerstvolgende klant stond op de drempel en ontdekte het lijk van de bankier. Het slachtoffer is doodgestoken met een dolk van Arendsoog en er is een fors geldbedrag verdwenen. Dat bedrag wordt later in de hotelkamer van de onfortuinlijke Arendsoog gevonden. Het ziet ernaar uit dat hij veroordeeld zal worden voor moord.

Paul Nowee (1936-1993) was de zoon van Jan Nowee (1901-1958) die in 1935 met het eerste boek over Arendsoog debuteerde. Na het negentiende deel overleed vader Jan, waarna Paul tot zijn dood de serie voortzette. In totaal telt de reeks 63 delen. Geen alibi voor Arendsoog is het 36ste deel en dat is te merken. Voor de vaste lezers is het ongetwijfeld volstrekt helder wie de seriepersonages zijn, want ze worden zonder poespas geïntroduceerd. Voor mij, die nieuw is met de serie, is dat erg mager. Wie is eigenlijke Witte Veder, waar komt hij vandaan en hoe is de vriendschap tussen deze indiaan en cowboy Arendsoog ontstaan? Het zal ongetwijfeld beschreven staan in de eerste delen van de serie.

Geen alibi voor Arendsoog begint als een detective en ontpopt zich tot een avonturenverhaal die de liefhebbers van de westerns van Karl May zal aanspreken. Het is een echt jongensboek, met mannelijke hoofdrolspelers die sporen zoeken, criminelen besluipen en afluisteren, en die met elkaar op de vuist gaan. Er wordt heel wat afgeknald (PANG! PANG! PANG!), maar bloed vloeit er zelden. Dit is daarmee een lichtere variant op de boeken van May waarin ook de good guys kunnen sneuvelen. Niettemin schotelt P. Nowee zijn lezers een spannend avontuur voor waarbij het tot op het eind onduidelijk blijkt hoe het afloopt.

Groeten

Anne

ps helaas staat dus in geen enkel deel hoe de vriendschap ontstaan is....

[aj]

Deel 29, Good luck Arendsoog

Een aardig verhaal. Ik vond het niet zo spannend, eerlijk gezegd. De titel wordt aan het eind van het verhaal gebruikt. De sheriff zegt het tegen Arendsoog als die de ranch binnengaat om Hank te pakken.
Verder heeft de titel niks met het verhaal te maken.

-Ik heb het idee dat Paul hier al bezig was om van Arendsoog meer een detective te maken. Er wordt veel nagedacht en gededuceerd. Wel hier en daar een aanval, achtervolging en A wordt gevangen genomen, maar het is niet langdurig.

-De reden waarom de drie gezinnen zomaar wegtrokken vond ik wat vergezocht. Dat ze bekend zouden hebben dat ze de oude Drauwning hadden doodgeschoten. Dat had wellicht minder ingewikkeld gekund.

-WV is hier echt de sidekick, A geeft hem allerlei opdrachten.

-Een los eindje: A moet 7 brieven brengen, maar bedenkt dat er nog maar 6 ranches zijn. Hij vermoedt dat Hank niet weet dat er een ranch in vlammen is opgegaan. Dit wordt nooit meer besproken. Al zou de laatste zin van het boek: "......Ik begrijp nog steeds niet hoe Hank Trewin zich zo kon vertellen." ... er mee te maken kunnen hebben.
Het zal aan mij liggen, maar dat had hij toch aan Hank kunnen vragen? Ik begreep de hele laatste alinea sowieso niet zo goed.

- A noemt op een gegeven moment een liedje dat ze vroeger zongen. WV herkent het. Dus ze kenden elkaar al in hun jeugd?
Weet iemand of dat liedje een bestaand lied is of door Paul ter plekke verzonnen?

Het boek begint met een huiselijke situatie. Dat vond/vind ik altijd erg leuk. Dan krijg je het idee A beter te leren kennen. 

Groeten

Anne

[aj]

Deel 25, Arendsoog en het blaffende zand

Een spannend verhaal met een hoog tempo en met een origineel gegeven.

- Het blaffende (of zingend) zand is een bestaand natuurverschijnsel. Het komt inderdaad voor in oa Chili en Marokko. Paul heeft het ook in El Salvador laten voorkomen, maar of dat zo is, kon ik niet vinden, waarschijnlijk niet. Dichterlijke vrijheid van Paul.
- Ik ga er vanuit dat Jan en Paul de namen van de dorpjes ook ter plekke verzonnen. De namen van de steden kloppen meestal wel. Calamayor kon ik ook niet terugvinden in El Salvador, maar wel op Mallorca. Paul is veel in Spanje geweest; wellicht komt daar de inspiratie voor die naam vandaan?
- El Salvador heette al zo begin 19e eeuw. Paul noemt het consequent Salvador.
- Witte Veder heeft ook een kijker. Na dit deel niet meer.
- Witte Veder krijgt de klappen, Arendsoog komt er goed van af. Hij wordt bij alle afluistermomenten niet eens betrapt, dat is in de latere boeken geregeld anders.
- Arendsoog legt grote afstanden af met Lightfeet en gunt hem weinig rust. Maar het paard heeft er geen last van.
- Er is al eerder in dit topic opgemerkt dat de politie in El Salvador geen sheriff genoemd zal worden.
- Het grote gemak waarmee de helden alles in no time oplossen.


Groeten

Anne

[Jacq1967]

Leuk, Anne! Denk dat ik deze binnenkort weer een keer ga lezen!

[aj]

Deel 26, Arendsoog en de spookranch,

Wederom een spannend verhaal. (welk deel is niet spannend? Geen een, tot nu toe ) Een vlot tempo, zonder te veel uitleg.


- Arendsoog laat zich inderdaad helemaal inpakken door Haywood, gelukkig vindt hij het zelf ook stom.

- Iets wat, denk ik, fysiek, niet mogelijk is: Arendsoog die vanaf een paard een gewonde man bij zijn riem optilt en dan in volle galop voorop zijn paard zet. Arendsoog is inderdaad eens superman, want hier moet je toch wel heel sterk voor zijn....

- Eindelijk eens een sheriff die Arendsoog niet zomaar gevangen neemt. Hij gelooft hem wel pas als Archie bekend maakt wat de bijnaam is van Bob Stanhope.

- Paul verwijst twee keer terug naar een boek van Jan. Zo krijg je een gevoel van een chronologische volgorde.

- Het plot van het vergiftigde water vond ik nogal vergezocht. En dat de bevolking dat niet eens ging uitzoeken, was helemaal niet geloofwaardig. Daarbij geeft Witte Veder aan dat het kruid langzaam en lang gekookt moet worden. Niemand meldt dat Haywood een potje op het vuur had staan waar men van af moest blijven. Dus dat klopt niet helemaal...

- Arendsoog gaat met 30.000 runderen op pad. In totaal 8 man begeleiden de kudde. Maar zoals miss Arendsoog, Marthe, al eens ergens op het forum geschreven heeft, ging er altijd een kok mee en een jongere cowboy met de reservepaarden. Dus het is heel knap dat het met zijn achten gelukt is, zonder extra paarden en een kok die voor het eten zorgt.
In latere boeken laat Paul wel een kok mee gaan.

- Witte Veder wordt in dit deel al de hele tijd boy genoemd. Zelfs als een Arendsoog opnoemt wie er naar een bepaalde strategische plek gaan zegt-ie:.... en .... en boy. Ik blijf het storend vinden, sorry!  Witte Veder neemt in dit boek geen initiatieven en wacht tot A zegt wat hij moet doen. De rol van WV is door de boeken heen erg wisselend. In dit boek vooral dienend.

- open eindje: wat gebeurt er met de kudde?

Groeten,

Anne

[Jacq1967]

De spookranch is inderdaad een leuk boek. Haywood doet het goed als schurk. Ik vind het stukje met het vergiftigde water juist wel leuk, omdat ik graag wat wisselwerking zie tussen Arendsoog en Witte Veder.

[aj]

De spookranch is inderdaad een leuk boek. Haywood doet het goed als schurk. Ik vind het stukje met het vergiftigde water juist wel leuk, omdat ik graag wat wisselwerking zie tussen Arendsoog en Witte Veder.

De wisselwerking tussen A en WV is natuurlijk leuk, vooral als WV A erop wijst dat hij weet waar hij het over heeft.

Maar ik bedoel dat het wel heel ver gaat om een stadje te laten verhuizen via het vergiftigen van een rivier, zodat je ongezien kuddes vee er langs kan laten lopen. Dat plot is niet helemaal sluitend 

Groeten

Anne

[Jacq1967]

 

Maar ik bedoel dat het wel heel ver gaat om een stadje te laten verhuizen via het vergiftigen van een rivier, zodat je ongezien kuddes vee er langs kan laten lopen. Dat plot is niet helemaal sluitend 

Ja, daar gaat wel ver

De wisselwerking tussen A en WV is natuurlijk leuk, vooral als WV A erop wijst dat hij weet waar hij het over heeft.

Dat vind ik zo leuk in de Avondmannen. Dan hebben ze een discussie en verbetert Witte Veder Arendsoog steeds. Of zo'n situatie als toen Witte Veder Ann uit de handen van haar ontvoerders redde zonder Arendsoog, die dat niet helemaal kon waarderen in eerste instantie.

[aj]

Een van de ontroerendste voorbeelden van hun vriendschap is in 'Lightfeet ontvoerd' . De manier waarop Witte Veder Arendsoog opvangt als hij ontdekt dat zijn paard weg is.

Of de zorg voor elkaar als een van de twee gewond is.

Groeten

Anne

[Jacq1967]

Een van de ontroerendste voorbeelden van hun vriendschap is in 'Lightfeet ontvoerd' . De manier waarop Witte Veder Arendsoog opvangt als hij ontdekt dat zijn paard weg is.

Of de zorg voor elkaar als een van de twee gewond is.

Groeten
Anne

Ja, dat zijn ook mooie voorbeelden.

Dit soort stukjes vind ik ook zo leuk:

Plotseling stond Arendsoog op en begon zich uit te kleden. "Ik ga een duik nemen in de rivier," zei hij. "Niets is beter om goed wakker te worden en weer helder te kunnen denken dan een koud bad! Of … heeft de dokter daar bezwaar tegen in verband met mijn enkel?’‘
"Als dokter zeggen ‘nee’, Arendsoog toch doen," zei Witte Veder. Er lag een vage glimlach op zijn gezicht.
"Daar kon je wel eens gelijk in hebben," grinnikte Arendsoog.

[aj]

Deel 27, Tweemaal Arendsoog

Een leuk verhaal. Geheel logisch dat boeven zich voor Arendsoog en Witte Veder zouden kunnen uitgeven. En er is geen twijfel mogelijk wie zal overwinnen!

- De tijdsbepaling van dit boek is een beetje tricky. Hank wordt als jong beschreven, maar vanaf welke leeftijd kon je deputy worden? Een jaar of 19?
 Hij wilde als kind Arendsoog worden. Maar Arendsoog is ook jong, waarschijnlijk schelen ze niet zoveel in leeftijd, dus kon Hank als kind nog geen Arendsoog willen zijn, omdat Arendsoog toen nog niet beroemd was....
Aan de andere kant zijn A en WV erg bekend, zelfs in Kansas. A wordt nergens als jong beschreven. De 'Bende van de Blauwe bergen', waar Lawton ook in voorkwam, is een paar jaar geleden. Zo lang geleden zelfs dat WV zich niet meer kan herinneren waar hij Lawton van kent. Daarbij hebben ze het over Oklahoma City, dat pas rond 1889 gesticht werd. Wichita bestaat ook, maar was ook pas rond die tijd groot (en was de plaats waar de koeien naar toegebracht werden, niet Kansas City).
Dus dit boek zou, chronologisch gezien, waarschijnlijk aan het eind van de serie kunnen staan.

- Witte Veder wordt inderdaad behoorlijk geslagen. Russ heeft een goede slagtechniek, want hij laat geen sporen achter! Niemand ziet aan WV dat hij hard en vaak in het gezicht is geslagen.

- Het doel van Arendsoog staat in dit deel heel expliciet: zijn leven en werken wijden aan het gelukkiger maken van andere mensen. Poeh, hij legt de lat hoog! Maar ja, alles heeft een prijs; geen vrouw en/of kinderen en voortdurend weg zijn van je ranch, je oude moeder steeds in zorgen achterlatend.... Het levensdoel van Witte Veder moet dan wel zijn: zijn leven wijden aan het helpen van Arendsoog om zijn doel te bereiken. .

- Heeft Paul een mop in het verhaal verwerkt? Het stukje van Hank en de verkoper van het ezelstuig. Ik vond het heel grappig.

- Weer een boef uit een ander deel die de boel op stelten zet. Wel een open eindje: er wordt niet verteld hoe het komt dat Lawton op vrije voeten is.

- Paul is poëtisch in het beschrijven van het landschap en de natuur.

Groeten

Anne

[Jacq1967]

We hebben Tweemaal Arendsoog gisteravond uitgelezen. Het blijft echt een geweldig boek! Het leest lekker, het verhaal is onderhoudend, mooie kennismaking met de serie. Daarover gesproken, Jack, is Monique al begonnen?